Wat begon als een ogenschijnlijk onschuldige vlucht uit de verveling, groeide langzaam uit tot een verslaving. Toen Roos haar gedrag eindelijk durfde te bespreken, kwam er ruimte voor emoties die ze lang had weggestopt. “Het was een opluchting dat het eruit was, maar ik was ook verdrietig en ik schaamde me.”
Het pad naar herstel was niet zonder hobbels. Roos viel drie keer terug. “De steun die ik zocht was niet voldoende, en ik stond er niet volledig achter.” Pas toen ze zich echt durfde open te stellen voor behandeling, kwam er verandering. De herkenning bij anderen speelde daarin een sleutelrol. “Herkenning met lotgenoten was heel fijn tijdens mijn behandeling.” Confronterend maar helend was het moment waarop haar naasten hun pijn uitspraken. “Ik moest schadebrieven horen van mijn vriend en mijn vader (…) het bleek dat ik me had afgesloten van de pijn die zou komen.”
Vandaag blijft Roos clean en deelt ze haar ervaringen, onder andere in de vorm van een boek. “Ik ben een boek aan het schrijven over vrouwen en verslaving.” Wat haar nu helpt, is leven in eerlijkheid en verbinding – met haarzelf én de ander. “Stoppen met gokken is de ultieme vorm van lief zijn voor jezelf.” “Een gokvrij leven zorgt voor verbinding met mijn vriend, er staat geen geheim meer tussen.”
Tot slot heeft ze een boodschap voor iedereen die nu nog in de schaduw leeft: “Er zijn genoeg kundige en lieve mensen die je kunnen helpen, er gaat een wereld voor je open. (…) En dat gun ik iedereen.”
